Οι… ήρωες στην κερκίδα!

Σε κάθε Κλειστό ή και ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ, πίσω από ένα παιδί που… παλεύει να βάλει καλάθι, κρύβονται σιωπηλές προσπάθειες και ήρωες.

Το StereaSports.gr εντάσσεται στη δύσκολη καθημερινότητας ενός γονέας, ενός παιδιού, ενός προπονητής και μίας ολόκληρης ακαδημίας. Σε κάθε γήπεδο, πίσω από τη χαρά του παιχνιδιού κρύβονται σιωπηλές ιστορίες, τις οποίες επιχειρούμε ν’ αναδείξουμε. Γονείς που τρέχουν μετά τη δουλειά, προπονητές που γίνονται ψυχολόγοι και φίλοι και ακαδημίες που έχουν ένα κοινό όραμα. Να μείνουν τα παιδιά στον αθλητισμό.

Το κείμενο βασίζεται σε όσα διαδραματίζονται στην καθημερινότητα γύρω από το μπάσκετ, όμως αποτελεί ένα παράδειγμα που σκιαγραφεί όλες τις ακαδημίες διαφόρων αθλημάτων.

Οι… αόρατοι ήρωες της κερκίδας

Για κάθε αγώνα σ’ ένα κλειστό, υπάρχουν και… αναμετρήσεις που δίνονται έξω από το γήπεδο. Καθημερινές μετακινήσεις από πόλεις ή χωριά προς προπονήσεις και αγώνες, οικονομικά έξοδα για εξοπλισμό, φόρμες, συνδρομές, βενζίνες, καθώς και θυσίες στον προσωπικό χρόνο για να μη λείψει τίποτα από το παιδί τους. Πολλά εκ των παραπάνω βαραίνουν περισσότερο τις ακαδημίες, όμως υπάρχουν και αντίστοιχες ανά τη χώρα και τη Στερεά Ελλάδα που βαραίνουν τους ώμους των γονέων.

Ο γονιός είναι ο πρώτος και σημαντικότερος «προπονητής», όχι στις τακτικές, αλλά στη στάση ζωής. Ο τρόπος που εμπλέκεται στις ακαδημίες και στο άθλημα, διαμορφώνει το πώς θα αντιληφθεί το παιδί τον αθλητισμό. Σαν διασκέδαση ή πίεση, σαν μονοπάτι… αυτογνωσίας ή ανταγωνισμού. Ο αθλητισμός για τους νέους στην Περιφέρεια, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί συνεχή παρουσία, χρόνο και συναισθηματικό βάρος. Οι γονείς αναδιαμορφώνουν ακόμη και το πρόγραμμα της δουλειάς τους, έτσι ώστε να δώσουν το παρών στις προπονήσεις ή τα παιχνίδια των παιδιών τους, με κέρδος το χαμόγελο που λαμβάνουν από το ίδιο τους το παιδί. Δεν είναι τυχαίο που πολλοί γονείς βιώνουν την εμπειρία των ακαδημιών ως μία μορφή συμβίωσης με την ομάδα. Αγωνιούν, χαίρονται, απογοητεύονται και κυρίως παραμένουν. Κάθε δική τους συμμετοχής δεν είναι μία τυπική υποχρέωση, αλλά μία πράξη αγάπης και φροντίδας. Ένα «είμαι εδώ για σένα», χωρίς λόγια.

Ο κίνδυνος της υπερεμπλοκής

Μερικοί γονείς, χωρίς κακή πρόθεση, εμπλέκονται υπερβολικά στις ακαδημίες. Ζητούν περισσότερο χρόνο συμμετοχής για το παιδί τους, παρεμβαίνουν σε αποφάσεις του προπονητή και… ζουν μέσα από την «επιτυχία» του παιδιού τους. Είναι λογικό. Άπαντες θέλουμε να δούμε το παιδί μας να ξεχωρίζει, όμως συχνά ξεχνάμε πως το παιδί σ’ αυτή την ηλικία χρειάζεται πρώτα να χτίσει ψυχολογία και αξίες, όχι καριέρα. Χρειάζεται σταθερότητα και υποστήριξη, όχι συνεχείς ερωτήσεις για το αν σκόραρε πόντους.

Η πιο ουσιαστική προσφορά ενός γονιού στον αθλητισμό είναι να μετατρέψει το γήπεδο από χώρο πίεσης σε χώρο ασφάλειας. Να δίνει το παρών για το παιδί του, δίχως να γίνεται καταπιεστικός. Να δίνει έμφαση στην προσπάθεια και όχι στο αποτέλεσμα. Να χειροκροτεί ακόμη και στ λάθος και να μιλάει με σεβασμό για τον προπονητή και τον διαιτητή, δείχνοντας πως οι αξίες δεν μετρούνται με στατιτικά.

Το μπάσκετ και ο αθλητισμός ως «ασπίδα» απέναντι στις οθόνες

Ο ρόλος του γονέα σήμερα αποκτά ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα, λόγω του κοινωνικού πλαισίου. Διανύουμε μία εποχή, στην οποία τα μικρά παιδιά βυθίζονται σε οθόνες από πολύ μικρή ηλικία, λόγω των video games, των κινητών, του TikTok και του YouTube. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η ζωή των παιδιών γίνεται ολοένα και πιο εικονική. Η σωματική δραστηριότητα έχει περιοριστεί και στο πλαίσιο αυτό ο αθλητισμός θεωρείται ένα «ανάχωμα ζωής». Το «μέρος» όπου ένα παιδί παίζει πραγματικά, συναντά άλλα παιδιά, κοινωνικοποιείται και λύνει προβλήματα. Μαθαίνει να χάνει, να σηκώνεται και να συνεχίζει.

Για τον λόγο αυτό, ο γονιός που σπρώχνει, συνοδεύει και επιμένει να κρατήσει το παιδί του στον αθλητισμό, γίνεται μία δύναμη αντίστασης στη σημερινή εποχή. Σε αυτή τη σημερινή «αποσύνδεση». Δεν το κάνει απαραίτητα επειδή θέλει να γίνει το παιδί του επαγγελματίας. Το κάνει διότι καταλαβαίνει πως στο γήπεδο το παιδί του μαθαίνει ζωή.

Έτσι αποτελούν τους πραγματικούς ήρωες της κερκίδας!

Το να δείξει ο γονιός στο παιδί του τον δρόμο του αγώνα, χωρίς να του φορτώσει το βάρος της νίκης, είναι και ο τελικός του ρόλος. Να είναι παρών χωρίς να απαιτεί, να αγαπάει ακόμη κι όταν δεν έρχεται η διάκριση. Γιατί στο τέλος της ημέρας, το παιδί δεν θυμάται αν πήρε κάποιο τρόπαιο, αλλά θα θυμάται ότι ο γονέας του ήταν εκεί. Πέρα από τη δουλειά των ακαδημιών, η παρουσία των γονιών κρατά τον αθλητισμό για τα παιδιά ζωντανό. Η σιωπηλή τους υπομονή διδάσκει στα παιδιά να παίζουν για τα δικά τους συναισθήματα και όχι για τα χειροκροτήματα.

Διαβάστε επίσης…

• Τι συνέβη με Φουρνιέ – Ναν και οι ανακοινώσεις των «αιωνίων»
• Ενίσχυση με Νερούτσο η ΑΓΕΧ για την U-21
• ΑΓΕΧ: Summer Camp με φροντίδα και διασκέδαση!
• Επίσημα στα πράσινα ο Κυριακόπουλος
• ΑΓΕΧ: Οι αντίπαλοι των Κορασίδων στο Final 8