Η… πικρή αλήθεια για τον Ερμή Σχηματαρίου

Τις τελευταίες ημέρες, ο Ερμής Σχηματαρίου συνδέεται ολοένα και περισσότερο με την πιθανή μετακίνησή του στη Χαλκίδα και τη «συγχώνευση» με την ΑΓΕΧ. Τι ακριβώς συμβαίνει και ποιοι είναι οι λόγοι που μπορεί να οδηγήσουν σε μία τέτοια μετακίνηση; Γράφει ο Χρήστος Τζώλος.

Ο Ερμής Σχηματαρίου κατάφερε προ τριετίας να βρεθεί στην Elite League, εκπροσωπώντας τη Στερεά Ελλάδα στη δεύτερη τη τάξει εθνική κατηγορία του ελληνικού μπάσκετ. Με την έλευση του Φάνη Φλώτσιου ως πρόεδρο της ομάδας και την αντίστοιχη του Νίκου Οικονόμου στο «τιμόνι» της ομάδας, δημιουργήθηκε ένα… δίδυμο που είχε αποφασίσει να κυνηγήσει το καλύτερο δυνατό στις εθνικές κατηγορίες και να μην τοποθετηθεί «ταβάνι» στο όραμα.

Ο Ερμής Σχηματαρίου, μία επαρχιακή ομάδα που ξεκίνησε από χαμηλά, κατάφερε να κάνει αυτό που πολλοί θεωρούσαν αδύνατο. Δεν ήταν «πλούσια» ομάδα, ούτε μεγαλόσχημους παράγοντες. Είχε εταιρείες της περιοχής που βάζουν το δικό τους λιθαράκι και ταυτίζονται με το όραμα του συλλόγου για το μπάσκετ της περιοχής. Πάνω απ’ όλα, όμως, είχε ανθρώπους με μεράκι, με αγάπη για το άθλημα και πίστη ότι ακόμη και μία μικρή ομάδα από την επαρχία μπορεί να κάνει τη διαφορά. Και την έκανε. Την πρώτη σεζόν μπήκε στα playoffs της Elite League και τη δεύτερη το έκανε ξανά, φτάνοντας στο Final Four της διοργάνωσης. Μία… ανάσα από την άνοδο. Η τρίτη εξ αυτών δεν ήταν ανάλογη, όμως εν τέλει κατάφερε να εξασφαλίσει την παραμονή της στη διοργάνωση ξανά.

Για μία ομάδα της επαρχίας, το να σταθεί σε τέτοιο επίπεδο δεν είναι απλά δύσκολο. Είναι εξαντλητικό. Τα κόστη είναι μεγάλα. Οι μετακινήσεις συνεχείς. Οι απαιτήσεις αυξάνονται και όταν δεν έχεις γεμάτο γήπεδο, εμπορική δύναμη και τοπική ώθηση, η φθορά έρχεται. Η φετινή σεζόν του Ερμή, που ήταν αρκετά δύσκολη, είναι το αποτέλεσμα των παραπάνω. Σε τέτοιες συνθήκες, κάθε εβδομάδα μοιάζει με μάχη όχι μόνο στο παρκέ, αλλά και για την ίδια την ύπαρξη της ομάδας. Όσο καλές κι αν είναι οι προθέσεις, μία… χούφτα άνθρωποι δεν γίνεται να σηκώνουν τόσο μεγάλο βάρος.

Η κερκίδα και η απογοήτευση

Σε κάθε μεγάλη αθλητική ιστορία, ο κόσμος είναι η ψυχή. Είναι το «εμείς» που κάνει τον αγώνα κοινό. Είναι η φωνή από την εξέδρα που ξεσηκώνει την ομάδα και σηκώνει τον… παίκτη όταν τα πόδια του δεν τον κρατάνε άλλο. Είναι το χειροκρότημα μετά την ήττα και η αγκαλιά μετά την υπέρβαση. Στον Ερμή Σχηματαρίου έγιναν διαδοχικές υπερβάσεις, αλλά η αγκαλιά αυτή δεν εμφανίστηκε ποτέ. Το να σταθεί για τρία χρόνια η ομάδα στην Elite League δεν ήταν κάτι απλό. Ούτε αυτονόητο. Ήταν ένας άθλος για μία επαρχία, μία υπέρβαση που απαιτούσε προσπάθεια σε όλα τα επίπεδα: Οργανωτικά, αγωνιστικά, οικονομικά και ψυχικά. Στο γήπεδο, όμως, στο τέλος κάθε εβδομάδας, το άδειο κάθισμα έμενε εκεί. Σιωπηλό. Παρών, αλλά… απών.

Ούτε στην κανονική διάρκεια, ούτε στα μεγάλα παιχνίδια, ούτε όταν η ομάδα έφτασε στο Final Four με φόντο την άνοδο στην Stoiximan GBL. Ακόμη και εκεί, όταν η ιστορία μπορούσε να γραφτεί ξανά με χρυσά γράμματα, ο κόσμος δεν ήρθε. Το ίδιο και φέτος, όταν η ομάδα έπαιζε τη… σωτηρία της στην κατηγορία και τα εισιτήρια του αγώνα παρέμειναν στα 30, που αποτελεί τον Μ.Ο αυτών των τριών χρόνων. Χωρίς κόσμο, μία ομάδα χάνει την ταυτότητά της. Χάνει τη… φλόγα. Ο Ερμής Σχηματαρίου έκανε κάθε εβδομάδα έκκληση προς τον κόσμο να δώσει το παρών. Μόνο μία παρουσία, ένα εισιτήριο, ένα «μπράβο». Ή στο ξεκίνημα της σεζόν, ένα εισιτήριο διαρκείας με… δόσεις.

Η ομάδα δεν έφταιξε. Έδωσε ευκαιρίες, έφερε παίκτες και έκανε βήματα μπροστά. Όμως το μπάσκετ δεν είναι μόνο στο παρκέ. Το μπάσκετ είναι κοινότητα. Είναι «ανήκω». Όταν κανείς δεν σε νιώθει δικό του, τότε όσο κι αν τρέχεις στο τέλος μένεις μόνος. Η πιο σκληρή ήττα του Ερμή δεν ήταν στο γήπεδο. Ήταν η αίσθηση ότι κανείς δεν νοιάστηκε. Ότι όσο ψηλά κι αν πήγε, όσο κι αν άξιζε το χειροκρότημα, τελικά δεν είχε σε ποιον να απευθυνθεί. Ο αθλητισμός δεν θέλει μόνο παίκτες. Θέλει ανθρώπους να πιστεύουν σε κάτι μαζί. Όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι λίγοι και μόνο εντός της ομάδας, τότε κανένα «buzzer beater» δεν είναι αρκετό για να κρατήσει ζωντανό το όνειρο.

Μηδαμινή αντίδραση στους «ψιθύρους» από το ξεκίνημα της σεζόν

Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Νίκος Οικονόμου ανέλαβε τις ακαδημίες της ΑΓΕΧ και τότε άρχισαν… ψίθυροι πως ενδεχομένως ο Ερμής Σχηματαρίου να αγωνίζεται στη Χαλκίδα. Η πραγματικότητα είναι πως η σεζόν που ολοκληρώθηκε, δεν άρχισε με μυστικά. Άλλωστε, τονιζόταν πως θα αποτελούσε την τελευταία χρονιά του Φάνη Φλώτσιου στην προεδρία της ομάδας, εκτός κι αν άλλαζε κάτι δραματικά με τη στήριξη της τοπικής κοινωνίας. Ήταν γνωστά, δεν ήρθαν ξαφνικά. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δεν αντέδρασε. Ούτε από αγάπη, ούτε από αγωνία, ούτε από ευθύνη. Δεν υπήρξε καν ένα «Ας γεμίσουμε το γήπεδο, ας κρατήσουμε την ομάδα εδώ».

Αυτή είναι η ήττα που φαίνεται να πονάει περισσότερο. Η ήττα που μένει, που δεν διαγράφεται. Ο αθλητισμός δεν είναι δεδομένος. Αν δεν τον στηρίξεις όταν είναι «ζωντανός», δεν έχει νόημα να λες «κρίμα» όταν πεθαίνει. Αν δεν μπεις στο γήπεδο, μην ψάχνεις το γιατί μία μέρα αυτό αδειάζει για πάντα. Και όταν πια κάποιος άλλος πάρει τη σκυτάλη σε άλλη πόλη, μην αναρωτηθείς «γιατί όχι εδώ». Η απάντηση θα είναι απλή. Γιατί όταν έπρεπε, δεν ήσουν εδώ.

Η επόμενη μέρα…

Ο Φάνης Φλώτσιος αποχωρεί από τον Ερμή Σχηματαρίου, όντας κουρασμένος. Όχι επειδή απέτυχε, Ίσα, ίσα, πέτυχε επειδή επί των ημερών του ο Ερμής Σχηματαρίου έφτασε στην Elite League, πρωταγωνιστώντας σ’ αυτή. Αποχωρεί επειδή δεν έχει κανέναν από την τοπική κοινωνία δίπλα του. Και ποιος μπορεί να τον κατηγορήσει; Η… χειραψία του με τον Νίκο Οικονόμου, που ανέλαβε την ομάδα στη Γ’ Εθνική, ήταν εκείνη που έδωσε άλλη πνοή στο μπάσκετ της περιοχής και ως δίδυμο οραματίζονταν την επόμενη ημέρα, χωρίς… ταβάνι στο όνειρο. Οι δυο τους ήταν ο λόγος που έμεινε η ομάδα όρθια, έχοντας τη στήριξη των χορηγών που βρέθηκαν στο πλευρό της ομάδας. Ο ένας αποχωρεί, διότι η ομάδα δεν στηρίχθηκε στον ίδιο τον τόπο του, αλλά ο άλλος συνεχίζει κρατώντας την τελευταία φλόγα αναμμένη.

Επιστροφή στο τοπικό ή συνέχεια στο όνειρο;

Με προσεχές νέο ΔΣ στον σύλλογο, γίνεται λόγος για την επιστροφή του Ερμή Σχηματαρίου στο τοπικό, δίχως να υπάρξει συνέχεια στις εθνικές κατηγορίες, ούτε στο Σχηματάρι, ούτε στη Χαλκίδα. Οι ερωτήσεις που θέλουν απαντήσεις σε τέτοια απόφαση, είναι απλές. Αν μία ομάδα δεν ανήκει στον κόσμο της όταν παλεύει, του ανήκει μόνο όταν πεθαίνει; Ο Ερμής πρέπει να μικρύνει για να χωρέσει εκεί που δεν τον χώρεσαν; Ή πρέπει να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, έστω κι αλλού;

Αν υπάρξει μετακόμιση του Ερμή Σχηματαρίου στη Χαλκίδα, θα πικράνει εκείνους που ήταν πραγματικά παρόντες. Όχι όσους πέρασαν τρία χρόνια αδιάφοροι, απόντες, σιωπηλοί. Θα «πονέσει» αυτούς που έτρεχαν, που πλήρωναν, που πίστεψαν, που πάλεψαν. Αυτούς που ένιωσαν το βάρος της μοναξιάς και συνέχισαν. Γι’ αυτούς, η μετακόμιση δεν είναι προδοσία. Είναι ήττα από μία κοινωνία που δεν στάθηκε στο πλευρό τους. Όπως συμβαίνει πάντα με όσους αγαπούν πραγματικά, η πίκρα γεννιέται από το ότι προσπάθησαν, όχι από το ότι φεύγουν.

Διαβάστε επίσης…

• Έκλεισε στην ΑΕΚ ο Νίκολιτς
• Παραμένει στον Πρωτέα Βούλας ο Κόης
• Ενίσχυση με Κατσούλα για το Ληλάντιο
• Αποχωρεί ο Σχουλής από τον Άρη Αγίου Κωνσταντίνου
• Για 5η σερί χρονιά τα Basketball Camps με τον Νίκο Οικονόμου στην Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας